شب واقعه

خوان آنتونیو آنکوئلا سرمربی آلکورکن اولین کسی بود که وارد رختکن شد. با شالی زرد و مشکی دور گردن و در حالی که این شعار را زمزمه می کرد:« امروز می تواند یک روز بزرگ باشد.»

در رختکن به او نیکو رودریگز مدیر ورزشی و سپس آلبردی و داوید سانز ملحق شدند. بازیکنانی که زیر نظر فیزیوتراپ قرار داشتند. آلبردی رو به آنکوئلا گفت:« مربی، چرا امروز نباید برای ما یک روز بزرگ باشد؟»

همانطور که آلبردی گفت، شبی به یادماندنی و تاریخی در کوپا دل ری به به ثبت رسید. شبی که تیمی از دسته سوم به نام آلکورکن توانست رئال مادرید مشهور را با 4 گل شکست دهد و امروز دهمین سالروز آن اتفاق است.

دو ساعت قبل از بازی و مطابق معمول، بازیکنان میزبان وارد ورزشگاه شدند. یکی یکی ماشین های خود را در کوچه و خیابان های اطراف پارک کردند و پای به رختکن گذاشتند. هنوز ورزشگاه پر نشده بود و جایگاه های خالی زیادی دیده می شد.

سپس نوبت به کاروان رئال رسید. در میان استقبال ده ها هوادار که بیرون ورزشگاه منتظر اتوبوس کهکشانی ها بودند، آنها وارد ورزشگاه سنت دومینگو شدند. اتوبوس جایی بین جایگاه شمالی و جایگاه ویژه متوقف شد و به تدریج بازیکنان از اتوبوس پیاده شدند. پیگرینی اولین نفر بود و سپس بنزما، مارسلو، رائول و .... در آخر گوتی، گرانرو و آدان بودند که پیاده شدند. در مسیر رفتن به رختکن، با شعارهای حمایتی هواداران خود روبرو شدند و پس از خوش و بش با آنها به رختکن رفتند.

آنکوئلا به همراه مانولو کامو و دانی دستیارانش در رختکن قصد تهییج و ایجاد انگیزه در بازیکنانش داشت:« آنها بهترین هستند. قدبلند، خوش تیپ و شناخته شده در دنیا. ما فقیر هستیم. کارگر و ناشناخته ولی از ساعت 12 می توانیم مثل سیندرلا به شاهزاده خود برسیم. کفش های تان را بپوشید و بندها را محکم کنید و با فداکاری، اتحاد و بدون ترس به مصاف حریف بروید. به خودتان باور داشته باشید و بروید تا هواداران را مفتخر کنید.»

شروع معجزه

پس از نیم ساعت از بازی، آلکورکن 2-0 از رئال پیش افتاده بود. بورخا و آربلوئا(گل به خودی) دقایق 15 و 22 میزبان را پیش انداختند و دقیقه 40 نیز با گل ارنستو نتیجه 3-0 شد.

بین دو نیمه و در رختکن، آنکوئلا رو به شاگردانش گفت:«  نباید به این روند ادامه دهیم. فضاهای خالی زیادی به رئالی ها می دهیم و باید بیشتر روی کناره ها تمرکز کنیم.»

بازیکنان با تعجب به یکدیگر نگاه می کردند و حرف های مربی را باور نمی کردند. اینیه گو لوپز به نمایندگی از بازیکنان رو به مربی گفت:«  مربی، 3-0 از رئال پیش هستیم و یک تحقیر تاریخی را برای این تیم رقم زده ایم.»

آنکوئلا اما در پاسخ گفت:« چند پاس اشتباه دادیم و این برابر رئال یعنی مرگ. آنها تیم بسیار خوبی هستند و اگر اشتباه کنیم، به ما ضربه خواهند زد. همه فهمیدید؟» بازیکنان در پاسخ یک صدا گفتند؛ بله. در واقع مربی مصمم تر از این حرف ها بود و سعی داشت بازیکنان را از باد برد 3-0 خارج کند.

در نیمه دوم نیز همانی شد که آنکوئلا می خواست. بازیکنان او به جای وقت تلف کردن و خیره شده به رئال، بازهم حمله کردند و دقیقه 52 بورخا گل چهارم را زد. او محصول آکادمی رئال بود و از سال 1991 نیز عضو رسمی باشگاه رئال مادرید محسوب می شد. بورخا در مورد آن روز تاریخی می گوید:« آلکورکنازو اولین قدم ما برای رسیدن به هدف مهم مان بود؛ یعنی صعود به دسته دوم.»

بوقچی روی اعصاب رئال

بنیتو، عضو رسمی آلکورکن، کسی بود که بیشتر از همه رئال و بازیکنانش را آزار می داد. او پشت نیمکت رئال و با در دست داشتن یک بلندگو که لحظه ای ساکت نمی شد، سعی در تهییج بازیکنان آلکورکن داشت. شعارهایی که تکراری نمی شدند و خشم پیگرینی سرمربی رئال را به دنبال داشت. سرمربی شیلیایی نگاهی به بنیتو کرد و سپس به دستیارش گفت:« این مرد قصد خفه شدن ندارد.»

بازی به دقیقه 90 نزدیک می شد ولی بنیتو همچنان شعار می داد. 90 دقیقه روی اعصاب رئال مادریدی که به اندازه کافی تحقیر شده بود.

فرار پرز از ورزشگاه

فلورنتنیو پرز رئیس رئال مادرید همراه با استبان مارکز رئیس آلکورکن در جایگاه ویژه نظاره گر بازی بود. او پس از اتمام مسابقه با مارکز دست داد و خیلی سریع از ورزشگاه خارج شد اما مارکز به رختکن تیمش رفت تا به بازیکنان تبریک بگوید:« همه می دانید که من عات ندارم به رختکن بیایم اما هم می خواهم به شما تبریک بگویم و هم هدفم فرار از دست خبرنگاران است. تبریک به همه. دچار سرگیچه نشوید و افتخار کنید بازیکن آلکورکن هستید.»

بازمانده ها

تیتی، تدارکات آلکورکن تنها بازمانده آن بازی تاریخی است که همچنان در این تیم مشغول فعالیت است. کسی که شاهد بود بازیکنان رئال چگونه ورزشگاه را پس از آن شکست ترک کردند. دیگر خبری از آن چهره های با اعتماد به نفس قبل از بازی نبود و آنها با سری پایین و خیلی سریع راهی اتوبوس شدند. تیتی در مورد آن شب می گوید:« تحت هر شرایطی باید به حریف احترام گذاشت ولی آن یک شب تاریخی بود و اصلا در حال خودم نبودم. تیمم عالی بازی کرده بود و 4 گل به رئال زده بود. به سختی می توانستم احساساتم را مقابل بازیکنان رئال کنترل کنم.»

ده سال بعد، زندگی فوتبالیست هایی که آن شب تاریخی را رقم زدند، به کلی عوض شده است. بسیاری فوتبال را کنار گذاشته اند و تعدادی کمی هنوز مشغول بازی هستند. از یازده بازیکن ثابت آلکورکن، خوانما دروازه بان تیم مشغول گذراندن دوره مربیگری است. ناگوره وینگر تیم پس از یک مصدومیت شدید در اوئسکا فعلا از فوتبال به دور است. اینیه گو لوپز و بورخا گومز مدافعان تیم هنوز فوتبال بازی می کنند. اولی در سانسه(دسته سوم) و دومی در لیگ هند. آنوئاربه نیز سرپرست باشگاه فوئن لابرادا در دسته دوم اسپانیا شده است.

روبن سانز کاپیتان آلکورکن استاد دانشگاه شده و سرخیو مورا از اعضای کادر فنی باشگاه ختافه است. فرناندو بِخار وارد حرفه هتل داری شده و یک رستوران را نیز اداره می کند. در کنار اینها او مربی تیم نوجوانان راسینگ نوولدا است. ارنستو هم در تیم آلکالا از لیگ شهر مادرید دستیار است.

دیگو کاسکن یک راننده حرفه ای شده و بورخا پرز پنیاس نیز پس از 5 سال حالا تبدیل به یک وکیل و مدیر برنامه های فوتبالی شده است. او در آژانس " Your First Sport" مشغول فعالیت است.

و اما از بازیکنان رئال مادرید، تنها کریم بنزما و مارسلو هنوز در این تیم حضور دارند. بنزما در آن بازی از ابتدا در ترکیب ثابت بود و مارسلو. از دقیقه 61 به میدان آمد. یروژی دودک(دروازه بان)، آربلوا، متزلدر، درنته، فن در فارت، فن نیستلروی، گوتی و رائول فوتبال را کنار گذاشته اند. گاگو، گرانرو و رائول آلبیول اما هنوز فوتبال بازی می کنند. اولی در ولزسارسفیلد، دومی در اسپانیول و سومی در ویارئال.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: